Twee dassen

“Says it all” denk ik
Als deze kaart opduikt in de stapel tussen mijn vingers
Recent gekocht en opgeborgen
Maar vóór de daadwerkelijke ontmoeting

De avond viel.

Weer zo’n fijne wandeling gemaakt..
Dromen van een eigen plek;
Stoom afblazen; dagen doornemen.
Speelse blikken… Stevige omhelzing.
Je weet dat ik alles in me opneem, koester.
Je inadem, met me mee draag
Altijd, overal.

Onze thee dronken we in de schemering,
In een wakker wordend bos
Gefladder boven ons hoofd, geritsel in de struiken
Gekriebel in mijn nek
Ongehoorde vogelgeluiden;
Jouw warmte, naast me

Nachtblauw daalde statig neer op bomenkronen,
Vage flarden roze in het westen

Ik hou van de hemel hier
Ik hou van jou
Ik hou van dit, van ons
Van dit ongetemd verlangen
Van het vertrouwen
De zachtheid
Het niet-verwachten en toch voelen.

Mijn hart maakte een sprongetje
Bij zoveel intimiteit en openheid
Het bankje- steeds harder onder mijn billen
Toch had ik zo nog uren kunnen zitten

We zwichtten voor de tijd
En baanden ons een weg
Voor zover we die nog konden onderscheiden

En toen stonden we stil.
Want wat was dat, dat geluid?
Waar kwam dat vandaan?

Nee, het was geen vos, geen wolf, geen zwijn
Geen haas, geen hert
Geen late loper..

Licht!

Twee paar glanzende oogjes
Spitse snoeten
Zwarte strepen

Ademloos keek ik toe
Twee, drie seconden?
Zo dichtbij

Net als jij
Ik voel je nog.