Buraq

Ik aanschouw die deur op een kier
De potentiële uitvlucht
Het voorbehoud
De twijfel, verraderlijke
Afgrond-

Een rauw en oud verdriet
Dat niet wil helen, vreest voor
Doffe klanken, wankel evenwicht
De grauwsluier van verraad dat
Altijd op de loer ligt, als een gekooide tijger

Wanneer we dichter tot elkaar komen
Verworden onze woorden tot stof
Valt het allemaal weg, lost het langzaam op
Omdat we samenvloeien, samenvallen
In de opwaartse stroom

Voorbij de pijn ligt vrede verstrengeld met vrijheid
In innige verbondenheid
Het zalige genot van de overgave
Ver voorbij de angst
Ver voorbij de rede

Kom wanneer je wil, lief
Mijn hart klopt met het jouwe
De pijn van dit gemis, schrijnend als het is,
Een teken van een leven
Dat samen geleefd wil worden

Mijn hunkering groeit met de dag
Ademt jouw naam en geur
Vleit zich in de vouwen van de nacht
Waarin ik me opkrul, opricht,
Omkeer, naar jou, zo ver weg

Hoe kan je hier niet zijn
Terwijl mijn lichaam reageert alsof
Er niet een halve wereld
Tussen jouw kussen
En mijn lakens ligt..?!

Ik sluit mijn ogen, droom van jou
Proef je zegen op mijn tong,
Traceer jouw kracht in heel mijn wezen,
Weergaloos aanwezig
Zoals de maan die de hemel siert

Omhels me, omarm dit wild,
Beheers me zo geduldig en liefdevol
Tot ik je vrij maak van verleden, heden,
Wij samen het licht zien schijnen
Van wat diep in ons ontwaakt