Al-Qardawi

Het mooie van onze rechtsstaat is dat het een ieder is toegestaan om het recht op vrijheid van religie uit te oefenen. Dat is de reden waarom ik 8 december j.l. in het Vredespaleis te Den Haag vol overtuiging de interreligeuze conferentie Faith in Human Rights (Geloven in Mensenrechten) bijwoonde. Ditzelfde gold ongetwijfeld voor Hare Majesteit Koningin Beatrix, en met haar een groot aantal religieuze en politieke hoogwaardigheidsbekleders.

Het recht op vrijheid van religie houdt onder andere in dat van de norm afwijkende gedragsregels binnen een religie worden geaccepteerd. Zo is het een moslim zijn goed recht om een uitgestoken vrouwelijke hand weigeren, zelfs als deze van koninklijke afkomst is. Ik refereer hierbij aan het moskeebezoek dat Hare Majesteit Koningin Beatrix in 2006 aflegde in Den Haag, en waarbij bovenstaand gegeven met ogenschijnlijk respect en begrip bejegend werd. Zelfs Piet Hein Donner, in zijn ministersfunctie bij Justitie dat jaar, liet zich specifiek uit over de toon van het integratiedebat en de manier waarop de islam in de politiek besproken werd. De vraag rijst nu, anno 2008, of een moslim nog wel moslim mag zijn.

Vergeten we dat de ‘islamitische wereld’ net zo’n rijke verscheidenheid kent aan mensen, historie en culturen -en dus, opvattingen en gedragsvormen- als de ‘christelijke wereld’? Om een bekender voorbeeld aan te halen binnen onze eigen grenzen: ook de gereformeerden, de protestanten, en de rooms-katholieken in Nederland zijn maar wat blij zijn dat zij hun eigen visie op het christendom mogen aanhangen. En zou dat niet precies zo zijn voor al die aanhangers van andere religies in Nederland? Daarbij moge het duidelijk zijn dat, net als moslims en christenen, ook andere gelovigen binnen de eigen groep niet 100% hetzelfde denken als diegenen die deze groepen naar de media toe vertegenwoordigen.

In 2005 werd een verzoek om moslimautoriteit Yusuf Al-Qardawi naar Nederland te halen op verschillende gronden afgewezen. Het huidige debat over zijn persoon zwengelt aan omdat Ahmed Marcouch zich aangaande sommige van diens opvattingen en die van de Moslimbroederschap in sympathieke bewoordingen heeft uitgelaten.

Echter, een ieder mag zelf kiezen wie hij of zij tot religieuze leidsman of leidsvrouw bestempelt, van wie men religieuze inspiratie ontvangt, en ook: wie men uitnodigt om te spreken in bepaalde gezelschappen. Ik hoef het persoonlijk niet eens te zijn met elk denkbeeld of standpunt van Yusuf al-Qardawi in kwestie, maar ik realiseer mij dat hij een spreekbuis kan zijn van een groep moslims die zich nauwelijks serieus in de media vertegenwoordigd weten. En dus vind ik dat zijn stem gehoord moet worden, in een open atmosfeer. Want wat is onze democratie als slechts de luidste stem gehoord mag worden? Wat is tolerantie als we alleen de ideeën van de meerderheid accepteren? Juist die moed om met elkaar in gesprek te gaan, om van mening te verschillen, terwijl we elkaar recht in de ogen durven te kijken.

Respect groeit met het leren inzien dat elke mening een achtergond heeft, net als elke religie haar diverse culturele geschiedenis. De onze net zo goed.

.