Zwanesteijn

Ik zag hem vallen, de man

Met fiets en al –een harde klap

Passerende auto net niet geraakt

 

Bloed op de fietstas

Bloed op het asfalt

Duivengebroed op zijn slaap

 

De chauffeur stapt uit, draait zich om,

Grijpt zijn mobieltje na een snelle blik

Ziet niet de man, maaiend met zijn armen

 

Wederom een kreet –

Stilstaand water opgeschrikt

Door wankelende ouderdom

 

Tijdloos, tragisch beeld,

Herhaalt zich voor mijn ogen:

Bejaard-bebloede man die spartelt als een vis

 

Chauffeur springt in de diepte, vloekend om zijn schoenen;

Ook ik glij naar beneden (glibberige oever!)

Zuigend-zwarte modder aan mijn cognac-kleurige laars

 

Zwáár is deze man, log door zijn gestalte

De schrik nog in de benen, nat

En koud tot op het bot

 

Toch samen op het droge, de helling is beklommen

De man nog net aanspreekbaar

Ik zeg: ’Hulp is onderweg!’

 

Bloed lekt van zijn wenkbrauw

Spettert op zijn schoenen

Spettert op mijn laarzen

 

Chauffeur zucht steeds opnieuw, vloekt om zijn mobieltje,

Zijn splinternieuw mobieltje

(Kopje onder in de sloot)

 

De oude man zucht bevend

Weet niet wat er gebeurd is

Weet dat er iets gebeurd is

 

Een buurvrouw rijdt voorbij,

Herkent hem als haar buurman

Dan: politie; ambulance; het ziekenhuis nabij

 

Iedereen vertrekt

En ik vervolg mijn weg

 

Alsof er niets gebeurd is.