Vergeef me

Vergeef me
Dat ik zoveel van je ben gaan houden
Dat je al weken in mijn bloed zit, danst in de onderhuidse stroom
Dat ik gewend raakte aan je aanwezigheid
Aan de geruststelling van je ademhaling
Je warme handen in de nacht, aan de diepte van de droom
Aan je stevige omhelzing, aan je aandacht en je kracht
Dat ik leerde hoe jou lief te hebben, en vooral: hoe niet
Me toch geborgen mocht weten, in al je verdriet
Aan jouw stem in mijn oren te horen, je woorden, je verhalen
Je huis om te verzorgen, een soort van thuis te maken
Aan je ogen die me raken met hun diepte en hun macht

Vergeef me
Vier maanden lang leefde ik alleen voor jou
Was ik als een veulen, dravend door de wei
Draaide ik om jou heen, verblind door jouw licht
Gericht op jouw welzijn zette ik alles opzij
Ging ik op in een leven dat even werkelijkheid was
Zo dichtbij als jij mij liet komen; zo tastbaar als jij werd
Het voorbeeld van waar en met wie ik zou willen zijn
Tot ik me brandde aan jouw pijn
Omdat ik ontvlamde op andermans doden
En ik uit mijn baan om jouw zon werd gestoten

Vergeef me
Dat het venijn je zo teleurstelde
Juist omdat ik zoveel weet en van je wist
– Dat ik toch zo boos werd, én dat toonde
Op het slechtst mogelijke ogenblik, zo niet door mij verkozen!
Toen ik overspoeld werd door iets duisters
Dat niet van mij was, maar wel door mij sprak
Mij deed vergeten wie ik ben voor jou
Terwijl ik kwam om je te steunen, maar me even niet gezien zag
In jou verborgen voor het oog van de wereld
Alleen zichtbaar voor het hart

Waar ik was mag en kan ik nu niet meer zijn…

Vergeef me
Geliefde: deze liefde gaat niet over
Wat ik mezelf ook vertel, hoe ik mezelf ook op afstand hou
En ongeacht de grenzen die jij stelt
Jij zal blijven voelen als een broer, als een zoon en als een vriend;
Als een minnaar; en als een waanzinnig mooi beminde
Vanaf dag één voel jij vertrouwd
Ik ademde je in, en uit, en ben opnieuw geboren
Jij bracht me terug vanuit een land ver weg
Het lijkt al een leven lang geleden; ik, zo ver afgegleden
Van wie ik dacht te zijn

Door jou weet ik wat ik miste
Door jou weet ik wat ik wil
Door jou weet ik dat ik leef

En ja, je hebt gelijk, maar anders dan je denkt:
Wat ik wil IS meer -maar is het ‘meer’ dan jij kan geven?
Meer dagen om te delen,
Niet om langer getuige te zijn van wie je was
Maar om te mogen zien wie je nu bent, en wie je ooit zal worden
Te blijven waken aan jouw zijde, als jouw stille kracht
Dus ja: ja, ik wil meer -om jou je weg weer te zien vinden
Je gebroken hart te helpen helen, te mogen zorgen dat het klopt
Zelf nog even een schuilplaats te vinden
Waar ik die echt niet had verwacht

Ik kan me nu nog niet voorstellen
Dat ik nooit meer naast jou zal ontwaken
Dat de zachtheid van mijn lichaam niet meer in jouw armen rust
Dat jij niet degene bent die mijn wezen wakker kust
Dat wat er was, nu weg is; dat wat er is, ontkracht
Dat onze tijd geweest is; dat wat moest zijn, volbracht
Deze winter met jou zal ik nooit meer zo beleven
Deze maanden met jou zijn mij onvoorstelbaar dierbaar
En ik ben je eeuwig dankbaar voor al wat je mij toestond
Voor wat je niet meer had, maar toch nog aan mij gaf.