Medicijn

Hij heeft geen idee wat hij doet met een vrouw zoals ik,
Hoe ik ben veranderd onder zijn blik en handen,
Hoe hij mij verwarmt en omarmt als geen ander ooit kon;
Hij won mijn hart lang voordat hij mijn heupen bezat,
Voor onze reis hier begon

En nu voelt de wereld voor het eerst als een plek om te blijven,
Om eindelijk weer woorden in blijdschap te schrijven..
Of hij nou met mij is of niet, dat lijkt om het even,
Want hij heeft het mooiste mij allang durven geven:

Zijn verscheurende niets
Zijn diepste verdriet
Zijn ontrafelde droom
Zijn hem ontnomen troon

En de kunst om dit ‘iets’ te omvatten
wat niet te bevatten is;
Het moment te gedenken, dat naamloze leren waarderen
Wat zo innig en diep in een ieder van ons leeft

En zijn vader kijkt toe;
Ik zie zijn verschijning
Zijn goedheid
Zijn wijsheid
Zijn trekken
Zijn stilte
In hem

Steeds weer weerspiegeld, bijna doorschijnend;
Liefdevol, dragend, versterkend
In hem

En steeds als ik denk dat het klaar is, vragen zijn ogen mij nog even te blijven
Bij hem
Bij de zoon die hem mist

En ik, ik dans en ik draai om mijn as, om hem en ons heen
En ik heb hem lief
Ver voorbij wat er was, wat er is en wellicht ooit mag komen;

Ik dans in de diepte, tussen daden en dromen;
Ik dans op een plek die aan de tijd blijft ontkomen,
Waar de waarheid van nu een verloren verleden verwaait..

Ja, ik heb hem lief
Als een vriend en geliefde, onpeilbaar dichtbij -tegelijk zo veraf;
Maar hij leeft nu in mij

En ik, ik maak mezelf steeds weer opnieuw
En onvoorwaardelijk vrij,
Voor hem

Hij is als de zon in de ochtend en avond, de helderste ster die mijn hemel nu siert;
En al wat ik wil, verlang en wil vieren is voor zolang het mag duren zijn volheid te eren,
De slang van de twijfel bewust te bezweren, met álles in mij..

Want hij, hij straalt en hij brandt
En zijn vuur en zijn vlammen verzengen de pijn die ooit was, die mijn daadkracht verlamde;
Ze brengen mij vrede en rust met iedere kus die hij plant op mijn huid, met zijn arm om mijn buik..

En diep in mijn wezen trekt hij handen vol onkruid eruit,
Heelt hij wat ik nooit kon uiten, zonder een blijk van verwachting verruilde voor iets van vertrouwen,
Het gevoel vast te houden aan dat wat als zand door mijn vingers gleed..

Wat hij voor mij deed, en nog doet,
Heeft geen naam van zichzelf,
Maar staat toch geschreven in al wie ik ben en wil zijn

En oh, het doet pijn!
Toch is het goed..

Met zijn hand op mijn hand op zijn hart
Is hij mijn medicijn:

Met zijn hand op mijn hand op zijn hart
Is hij mijn medicijn.