Vastgenageld

We zijn weer
Op dat punt
Drijfzand
Danger

Hier
Herken ik niets van ons
Slechts oud zeer van jou, van mij
Het doet zo’n pijn – ons allebei!

Waarom weer uren, dagen, nachten
Weken
Wachten
Tot het echt verstikt?

Jij zegt dat het mijn schuld is
Kom op dan – het spijt me, zand erover!
Want ik wilde meteen al weg, mét jou
Maar jíj houdt ons hier, weer

Vastgenageld

Wederom laat jij mij boeten
Voor mijn eigenheid, jouw eigen onmacht
Geloof me, geliefde: als ik over drie dagen opsta
Ga ik dit keer echt

Zonder jou.