Zachtjes zwijgend voelt ze hoe haar binnenste het uitschreeuwt.. De pijn is hartverscheurend! Zo kalm als ze lijkt, zoveel steun heeft ze nodig.
Niemand lijkt te doorzien hoezeer ze probeert de stroom te verleggen; niet zomaar een stroom; het hele leven!
Want steeds staat ze weer op, in plaats van erin mee te gaan.. Steeds weer draait ze zich om, kijkt ze omhoog met verdriet in haar ogen. Waarom zien ze nou niet meer, waarom lijken ze zo ontwetend? Is zij dan de enige met het gevoel van een ontluikende roos? Willen ze geen liefde en licht toelaten in deze duisternis? Ze wil die dingen zo graag delen! Want in dit donker leven kan ze niet.
Waarom moet ze toch zo vechten om het ze te laten voelen? Het zou zo vredig kunnen zijn, als we maar zouden willen..
Ze zinkt ineen en probeert zichzelf terug te vinden. In ieder gezicht, in elk paar ogen, ja, zelfs in elk leven ziet ze zichzelf, voelt ze iets bekends. Waarom laten we elkaar toch niet in liefde zijn? De tijd is gekomen om te verwerken; verdriet wordt melancholie, blijdschap raakt vertrouwd.. Maar laten we dan ook leven!
Ze zou ze willen omarmen, zo klein als ze is -maar laat haar dan ook de vrouw zijn die ze in zich draagt!
Help elkaar te bestaan en te delen in die goedheid; maar ontken niet gemaakte fouten..
Leer te leven, zie de lichtende roos; bloem van de liefde, als ze groeit in haar kracht. Voel het voorrecht om te zijn..
Wees wie je bent, Ontluikende Roos, toon ze toch je liefde! Maak de mensen lieflijk, door een voorbeeld voor ze te zijn. Vertrouw op je eigen kracht en schoonheid.
Geef je gewoon over aan het oneindige ritme van liefde en licht..
1999
AYA DÜRST BRITT 