Relativiteit: Pleidooi voor respect en begrip voor onze medemens

Alles is relatief. Vooral de relativiteit zelf. Cryptisch? Dat hangt er weer van af hoe je het bekijkt. Mijn visie spreekt misschien meer mensen aan; daarom wil ik mijn hart laten spreken, opdat het iets teweeg mag brengen dat kan leiden tot meer harmonie in deze maatschappij, in deze wereld.

.

Een ieder van ons is al voor de geboorte gevormd in genetisch opzicht, met alle mogelijke gevolgen van dien voor onze fysieke, mentale, emotionele en spirituele ontwikkeling; daar komt onze wonderbaarlijke bezieling nog eens bij. Alles heeft effect op onze vorming en ontwikkeling als mens; het gedrag van onze ouders, de voor hen gekozen opvoeding; waar wij opgroeien, met wie, in welke omstandigheden; onze buurt, school, opleiding; ons werk; et cetera. .

Wie wij zijn is volgens mij op deze manier één grote optelsom van omstandigheden, met als uitkomst een mens die voor altijd aan veranderingen onderhevig zal zijn door immer veranderende omstandigheden. Soms is er echter een sprankje honger naar inzicht en begrip in ons aanwezig, een mogelijkheid tot het stellen van de vraag ‘waarom..?’ vanuit een nieuwsgierige aard, die de diversiteit van mensen door hun omstandigheden wil leren begrijpen zonder daarover te oordelen; die het wezen van ons zijn en de menselijkheid wil doorgronden, en de wereld waarin wij leven. En ikzelf doe een poging.

.

Ik ben jong; een kwart eeuw oud. Ik ben dankbaar voor de gezegende omstandigheden waardoor ik liefde, relatieve geborgenheid, veiligheid en comfort ken, alsmede de luxe van voldoende voedsel, water en warmte. Ik heb geleerd, gefaald en uiteindelijk geleerd dat vallen vaak nodig is om te leren begrijpen hoe dat principe in elkaar zit. Ik heb onnadenkend gehandeld en gesproken, en vervolgens geprobeerd het leed van ontstane misverstanden en betrapte tenen te verzachten, middels opgedane inzichten en oprechte spijt –al dan niet succesvol. Ik heb me gekwetst gevoeld, en afgewezen; zelf afgewezen en intens lief gehad, en zal altijd liefhebben, me realiserend dat ikzelf de enige ben die bepaald hoe ik reageer op mijn medemens en omstandigheden. En: hoe langer ik leef, hoe minder ik ga begrijpen van deze maatschappij, en, niet minder belangrijk; de wijze waarop deze wereld door machthebbers wordt geregeerd. .

Als men mij zou willen categoriseren, dan ben ik een blanke Nederlandse (cultureel) christelijke hoogopgeleide jonge vrouw met gemengd bloed uit de voorouderlijke lijn, te weten Zwitsers, Frans en Fries. Een hele mond vol. Ben ik in feite een allochtoon, uit de zoveelste generatie? Eigenlijk wel. Het resultaat van de relatieve optelsom van mijn leven heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik een bachelor Arabische taal en cultuur op zak heb, en momenteel de master Islamic Studies volg; vanuit een passie voor- en diepgaande interesse in zowel het oude als moderne Nabije- en Midden-Oosten en de omringende landen. Ik noem mijzelf een wereldburger; bezie de wereld vanuit bepaalde principes en hou spiritualiteit hoog in mijn vaandel. En dan heb ik ook nog een voorliefde voor de islam en de Arabische wereld.

.

Ik heb tot nu toe veel mogen leren over mijzelf en mijn kijk op de wereld, en de mensen om mij heen. Eén ding is mij pijnlijk duidelijk geworden: wij handelen allemaal vanuit onze relatieve optelsom van wie wij op een bepaald moment zijn, en beschouwen anderen en de wereld om ons heen vanuit dat zelfde perspectief. Dát gegeven, indien niet gerealiseerd, is naar mijn mening de bron van alle afstandelijkheid, onbegrip, frustratie, misverstanden, spanningen, conflicten en haat. Want als we ons dit bewust zouden realiseren, dan zouden we lachen om onze verschillen, in plaats van elkaar angstvallig uit de weg te gaan, verbaal of fysiek te mishandelen of letterlijk uit de weg te ruimen. Dan zouden we inzien dat we het elkaar niet kwalijk zouden moeten nemen dat we anders handelen, ons anders kleden, of ons anders uiten. Dan zouden we proberen elkaar als medemens te zien, en elkaar met respect en mededogen tegemoet treden en zodanig behandelen, in plaats van elkaar in hokjes te stoppen en aan de grenzen van ons blikveld af te wijzen. Dan zouden we elkaar met liefde leren hoe we in deze wereld elkaar kunnen helpen en kunnen bijdragen aan een harmonieuzere wereld, in plaats van elkaar niet serieus te nemen en haat tegen elkaar te prediken. Dan zouden we waarlijk anderen laten delen in al onze overvloed, in plaats van het krampachtig voor onszelf te houden en nauwelijks zorg te dragen voor de minder gelukkigen, die door hun relatieve omstandigheden op een minder fortuinlijke plek zijn geboren. Dan zouden we de aarde niet langer misbruiken en beroven van haar waarde en genereuze gaven, zonder nauwelijks iets terug te geven en niet écht te investeren voor haar behoud en herstel.

.

Ik geloof met heel mijn hart dat deze gedachte, van in harmonie en liefdevol samenleven op deze aarde geen utopie is. Wijzelf vormen zowel het probleem als de oplossing. In ons liggen destructie en verheffing hand in hand te sluimeren, maar de sleutel tot positieve transformatie bezitten wij allemaal zelf. Noem me naïef; dat accepteer ik. Noem me onnadenkend; dat accepteer ik. Ik spreek vanuit mijn hart, overvleugeld door mijn gedachten; noem me daarom emotioneel; dat accepteer ik. Ik heb slechts één vraag aan mijn medemens, ongeacht de relatieve optelsom van wie deze op dit moment is:

.

Wordt alsjeblieft wakker uit de nachtmerrie die wijzelf creëren, opdat we de eenheid in onze verscheidenheid leren waarderen en respecteren! Opdat verlichting van geest onze onwetendheid mag transformeren: wat we zaaien, zullen we oogsten. En dat is precies wat er nu gebeurt: van het leed in de buurt tot de agressie in de samenleving. .

Maar we kunnen het ook zelf veranderen! Als we maar onze verantwoordelijkheid nemen om op onze geheel eigen en unieke wijze een positieve bijdrage willen leveren aan de kwaliteit van deze wereld.

.

Uiteindelijk zijn we allemaal één, allemaal mens, uniek in onze eigen relatieve diversiteit.

Laat het onze kracht zijn, in plaats van onze zwakte. .

.

.

(Geschreven 5 november 2005; bewerkt 3 januari 2008)

.

.