Gezegend ben je, veranderd door vrezen,
Gezuiverd door liefde, welke ‘fout’ het ook was
Geen spijt van haar armen,
Verlangend erbarmen,
Waar jij in berustte
Vermoeid door een strijd
Die je liever verdroeg
.
Dankbaar ben ik, dwalend op wegen,
Dieper gevallen dan menigeen zal
Doornen verwondden
Mijn hart dat weer bloedde,
Vermoedde dat kleinood,
Die schat van vertrouwen
Met één blik op jouw pijn
.
Genoeg om te geven, geen grens overschreden
Gefluisterde woorden bereiken ons toch
Geef je dan over aan dat wat je roept,
Wat je leven wil leiden,
Waar jouw waarheid je wacht..
Wellicht niet diegene die het lot je beschikte,
Maar welzeker de vrouw die je ziel voor je vroeg
.
.
AYA DÜRST BRITT 