Dit hart schrijft sagen in herinnering

Jij prikkelde mijn zinnen toen de nacht

Met haar vuur mijn grenzen verschroeide

En jij mij vrij omsloot met een dralende kus

Zo begerig bewust van de twijfel in mijn hoofd

.

Niet de eerste noch de laatste

Ben jij om de tuin van mijn hart te betreden

Maar jij eiste je plaats op als de geurige grond

Die het stof onder mijn voeten verleidde tot overgave

.

Fijn maar sterk; vluchtig; maar alles doordringend

Een onuitwisbaar verlangen in de schaduw van de dag

.

En toch: de bloesem die eens van verliefdheid zou pralen

Sprak bitter en weinig –en onrijp was haar vrucht

Want waar was zij al die jaren

Dat de aarde draaide en mijn wereld verging?

.

-Te lang is mijn onschuld van waarheid verstoken geweest

.

Ik wortelde mij in vertrouwen

Maar oogstte niets dan bedrog..

Nu verhef ik mij in gedachten

Om jou aan mijn voeten gekluisterd te vinden

.

Laat míj dan de liefde

.

Want dit hart schrijft sagen in herinnering

.

.