De diepte van de ziel

De diepte van de ziel

Van hem die lijkt vergeten

Dat tijd ons niet regeert

Die zich onvermoede gaven gunt

In de uitgestrekte vlakten

De  onontgonnen velden

De nietsontziende vrijheid

Van zijn eigen ogenblik

 

Hij, die nietsvermoedend grenzen slecht

Verschillen overstijgt in een luttele seconde

Het vuur aanmaakt in de haard van zijn hart

 

Hij, die rijdt op het ros van zijn daden

Zonder een spoor van twijfel schapen drijft

Onbesuisd voortstuift in het verwilderde Westen

 

Hij, die in zijn jongensdromen

Zijn heerschappij en harem schiep

Zijn dag in nacht liet overgaan

Het duister licht maakte

 

Hij, die niet weet wat hij heeft losgemaakt

Of juist te goed, welke kracht hij aardde

In betere banen leidde

Door de macht van zijn woord

 

Hij, die leeft in alle tijden

Het leven zelf omhelst

Naar de pijpen van de dichters danst

De wijn doet stromen met een lach

 

Hij, die zich toedekte in het huis van vergeving

Die de liefde in zijn armen trok

En het hoofd de adem benam

In één gewogen oogopslag

 

Hij is het,

Die mijn achting geldt

Mijn vertrouwen geniet

-Meer nog dan hij zichzelf vertrouwt

 

Zijn naam is een gebed om regen

Een weldadige zondvloed

Voor wie zich veilig waande,

Zich geborgen wist

In onberekenbaar getij

 

 

*

 

Brel zingt –en verlangen klinkt

Uit elke vezel van zijn verzen

Spint de onrust uit mijn hart

Rijgt mijn los gesponnen draad aaneen

Tot onomwonden treden

Naar lang vervlogen eeuwen

 

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

Ne me quitte pas

 

Vrij zijn wij, van lijf en leden,

Ongebonden, ongehard

Ongeacht de tand des tijds

Geen verbintenis breekt ons nog op

Zo wij elkaar in eerbied loofden,

Beloofden de eigen weg te gaan

 

*

 

Ik ken de diepte van de ziel

Van hem wiens hart ik hoorde kloppen

Op de poort van het verstand,

Krakend in zijn voegen

 

Hij, die wist hoe haar te raken

Die ongenaakbaar wilde zijn

Hij kwam en zag in overgave

Strooide blijdschap in het rond

 

Nog voel ik zijn warmte branden

Weet ik mijn verhaal verstomd

In een vredig-wrede stilte

Verzonken in de leegte

Die zijn volheid achterliet

 

In de diepte van de ziel

Van haar die rondwaart in gedachten,

Weet hij te wachten op wat komt

Van niets-verhullende reinheid,

En door schoonheid overmand

Mag zij zich gewonnen weten,

De bekrompenheid ontstegen

In het verre, verre achterland