De reis van de ster die een staart had (eerste hoofdstuk)

Het was op een avond dat het zo warm was dat Safiya niet kon slapen.

De haren die uit haar twee dikke vlechten ontsnapt waren plakten in haar nek en kriebelden. Haar voorhoofd was klam van het zweet, net als haar buik. Ze wist niet of ze het knalroze laken met Disney figuurtjes van zich af moest gooien of haar nachthemd uit zou doen om er stiekem bijna in haar blootje onder te gaan liggen. Deed de ventilator het maar! Eerder die avond had de elektriciteit het begeven, weer onder etenstijd. Het was de zoveelste keer die week. Safiya had er haar moeder over horen klagen tegenover haar vader, maar die kon er weinig aan veranderen. Het was de taak van de burgemeester van het dorp om er iets aan te doen, zei haar vader. Hij had zijn handen vol aan zijn eigen werk: als beste bakker uit de buurt stond hij elke ochtend voor dag en dauw op om voor iedereen brood, cake en koekjes te bakken. ’s Avonds, na het eten, viel hij meestal in slaap voor de televisie (als die het tenminste deed). Haar moeder was dan nog bezig met de afwas en de was, terwijl Safiya aan de afgeruimde eettafel over haar huiswerk gebogen zat. Haar broertjes waren zoals gewoonlijk buiten in de straat aan het voetballen met vriendjes uit de buurt.

Nu was het stil in huis en sliep iedereen, behalve Safiya. In het bed naast haar bewoog Safiya’s jongste broertje Adam in zijn slaap. Hij mompelde iets onverstaanbaars, draaide zich op zijn zij en begon zachtjes te snurken. Het geluid stoorde Safiya een beetje. Ze sprong uit bed en schuifelde op de tast naar het raam. Hoe vervelend het ook was om als enige wakker te zijn, Safiya hield wel van de nacht. Het was lekker rustig, zodat ze kon goed nadenken. En dan kon ze tenminste naar de sterren kijken! Dat deed ze het liefst als ze dan toch niet kon slapen. Safiya kon de sterren goed zien vanuit het raam van haar slaapkamer op de eerste verdieping. Heel soms, als ze genoeg moed verzamelde, sloop ze in het donker de trap op naar het dak. Dat was wel een beetje griezelig, want de trap kraakte en ze moest uitkijken dat ze niet op een kakkerlak ging staan. Die kwamen altijd tevoorschijn als het licht uitging en op de en of andere manier zaten ze dan ineens overal. Safiya had er zelfs een keer eentje in haar bed gevonden!

Ze deed het raam een stukje verder open en keek naar de hemel. Geen wolkje te zien; er was alleen een briesje. De was die Safiya’s moeder die avond nog had opgehangen aan de balkonwaslijn zou wel snel droog zijn. In de lucht lag de nieuwe maan als een bootje op het water. Wat vond ze dat toch mooi! Safiya fantaseerde vaak dat ze op reis ging in dat maan-bootje, zó de hemel in, om tussen de sterren te varen. Als dat toch eens zou kunnen!

Toen Safiya nog heel klein was had oma Soepjurk haar verteld dat je een wens mocht doen bij nieuwe maan. Die kwam dan uit als de maan vol was. Safiya was dan wel wat ouder, ze geloofde eigenlijk nog steeds wat oma Soepjurk haar verteld had, omdat ze heel oud en heel wijs was. Bovendien vond Safiya het heerlijk om naar oma Soepjurks verhalen te luisteren. Opa Stok was al heel lang dood; daarom woonde oma Soepjurk gezellig bij Safiya en haar familie. Safiya kon zich opa Stok niet meer zo goed herinneren, maar ze wist nog dat hij een witte priksnor had gehad en twinkeloogjes. Ze had ook nog een andere opa en oma, opa en oma Mansour, maar die woonden twee dorpen verder. Die zag ze meestal alleen op vrijdag, als opa Mansour naar Safiya’s dorp kwam om met haar vader naar de moskee te gaan. Oma Mansour kwam dan op bezoek bij Safiya thuis, waar ze Safiya´s moeder en oma Soepjurk hielp met koken. Dan luisterde Safiya naar het geklets van oma Soepjurk en oma Mansour en pikte ze stiekem lekkere hapjes uit kommen en pannen als haar moeder en oma´s het niet zagen.

Safiya zuchtte. Adam snurkte nog steeds. De wind bracht het vage geluid van muziek en gejoel; vast van het feest na een trouwpartij in een van de dorpen in de buurt. Een hond blafte en dichterbij huis tsjirpten de krekels. De nacht was dan misschien lekker rustig, het was nooit echt stil buiten. Ze keek op. Een spoor van licht trok haar aandacht. Wat was dat nou? Oh, dacht Safiya, een vallende ster! Opgewonden raasden gedachten door Safiya’s hoofd; een vallende ster én nieuwe maan! Dat betekende twee wensen! Wat zou ze wensen? Een 8 voor haar rekentoets.. of..  een nieuwe jurk.. of.. een fiets! Nee, echte roze balletschoenen! Of..

“Ik wens dat ik in het maan-bootje met die vallende ster mee op reis mag!”

Het floepte eruit voordat Safiya het doorhad. Wat had ze nou gezegd? Dat kon toch helemaal niet?! Wat was ze toch ook een flap-uit. Ze had spontaan gewenst waarover ze al zolang fantaseerde! Fronsend en een beetje boos tuurde Safiya naar buiten. Het was weer helemaal donker en de sterren knipoogden nog net zo vrolijk als eerst. Alsof er niets gebeurd was. Nou ja, niets; Safiya had het toch zelf gezien? Ze was blij dat ze de ster had zien vallen; bijzonder hoor! Ze zou het morgenochtend meteen aan oma Soepjurk vertellen. En misschien ook wel aan haar vriendinnetje Hagar, op weg naar school. Ha, Safiya voelde zich al beter. Tevreden deed ze het raam verder dicht en ging ze terug naar bed. Ze staarde naar het plafond. De lichtjes van de ster-stickertjes boven haar hoofd waren nog een klein beetje te zien door de klamboe heen. Het was nog steeds warm in de kamer. Slaperig trok Safiya toch maar het laken over zich heen. De kleine zeemeermin lachte haar toe. Safiya gaapte.