Vrees niet

En nu ik jou toch schrijf,
Nu de woorden stromen als water dat aan de haar beperkende bedding wil ontkomen,
Wil ik, móet ik jou zeggen dat ik je zo vaak voor me zag,
Stiekem steeds naar jou verlangde

Ik zag de onpeilbare diepte in jouw donkere, dónkere ogen,
Dacht aan hoe je straalt als je praat over wat voor jou van waarde is,
Aan je jongensachtige kracht, je katachtige warmte,
Aan hoe heerlijk ik het vind om af en toe even bij je te zijn,
Me te mogen onderdompelen in jouw aanwezigheid

Weet dat ik jou in gedachten ongeremd omhelsde,
Ook als ik dat niet deed, niet durfde-
Dat ik me wilde opkrullen aan jouw voeten, opgaan in jouw aandacht,
Zo kort als het duurde, zo lang als het leek,
En dat ik soms wegkeek uit gêne, niet wilde laten blijken dat ik veranderde in jouw nabijheid

(Met nog net geen knikkende knieën;
Maar wel met een hart dat altijd wat sneller klopte in mijn keel..)

Maar zij in mij die geduldig wachtte op een glimp van de waarheid,
Die de vermeende onzin van zich afschudde,
Zij wist al wat jij verborg..
En zij wil je zeggen dat alles goed is, goed blijft,
En dat er niks mis is met vrijwillige overgave

Want ja, we hoeven niets, we moeten niets..
Je omarmde het moment
En ik jou, daarin

Nu weet ik hoe jij voelt:
Kalm en warm, niet koel
Nee, vooral weloverwogen

Vrees niet, ik verwacht niets-
Ik vier gewoonweg wat er was, is en, wellicht, ooit zal komen.