55

Ik kan er niets aan doen
Eén woord van jou en ik hang aan jouw lippen
Tijd staat stil als jij praat

Waar het wit van je haar de hemel raakt,
Daar waar je gedachten je gevoelens zo vaak overrulen,
Daar komen dromen nog steeds samen met je desillusies
En gelukkig maar.

Laat bitterheid toch niet je plezier vergallen, mooi mens…
Er ligt vruchtbare grond onder je voeten
En jouw wezen herbergt een schat aan verhalen
Je bent gezegend met zoveel zaadjes!

Ik zie je worstelen, twijfelen
Ik hoor de aarzeling in je stem
Waarom zou jij je jaren niet alsnog ontstijgen?
Natúúrlijk kan het nog..

Het leven lacht je toe, iedere dag opnieuw,
Het wacht op jou, op alles wat je waard bent,
Alles wat je meebrengt, in je draagt, koestert,
Voedt, vorm geeft, zo graag wil ontvouwen

Waarom zou je rouwen om levens niet geleefd,
Om de duizend doden die je stierf uit angst iets te verliezen
Wat niet aan jou leek om te kiezen, om te proberen, te ervaren
Omdat de gevaren van afwijzing en teleurstelling op de loer lagen
Naast knagende onzekerheid en wie-weet-welke kans van slagen,
Die wellicht nog steeds een wig drijven tussen de vraag in jouw ogen
En het verlangen in je hart?

Jij hebt zo ontzettend veel te geven!

Wat weerhoudt jou ervan te ontvangen wat je zo gegund wordt,
Wat voor jou bestemd is?