Luna Wick:
De dag zet zijn tanden in mij
Tussen mijn ongeknipte ingescheurde nagels vind je resten verf en ingedeukte vingertoppen van het werk dat ik eerder had moeten doen, maar wel kon laten liggen.
Omdat het leven.
Omdat ik mijn hoofd vol prop met
vatsige zichtbare bilspleten op straat in Amsterdam en bn’ers die ik heb ontmoet in de Bijenkorf toen ik heel krampachtig mezelf probeerde te vertellen “Niet gluren niet gluren niet gluren..” , “Wat hebben ze veel botox in hun wangen en ingevallen tieten en oeps, oogcontact..” terwijl ik bijna aanbots tegen Duitse toeristen die onder invloed van ketamine op een plein liggen en volleybal spelen met flesjes spa blauw voor het station.
Ik krijg Haaienkrassen op mijn benen van de stress tussen de Gezichtsmaskers met Groene algen en Wc verfrissers met de geur van Ocean fresh mijn hersenen zijn niet meer fris maar heet ondertussen.
Op mijn armen vind je bijtafdrukken in de avond en beurse plekken op mijn rug van de druk die ik mezelf op leg omdat hij te zwak is om mijn hoofd bij te benen. En in het gebrek van gelukshormonen tussen hersendelen als een sterrenbeeld dat incompleet is, alsof we de weg tussen alle punten zijn vergeten in de oneindigheid van het heelal noemen mensen dat op dagelijkse schaal adhd.
De dag zet zijn tanden in mij
David Alberti:
Ik zet mijn tanden in de dag
neerbuigende blikken zijn berenklemmen
waar ik niet in blijf hangen
ik raak verstrikt als een vis in een sleepnet
in rare opmerkingen en vragen van mensen
die niks met mij te maken hebben
er wordt van me verwacht dat ik braaf pootjes geef
ik ben een dier dat ze aan zijn staart blijven trekken
maar ze worden boos wanneer ik grom
een glimmend object, een rariteit
ik veeg het zweet
van mijn voorhoofd en
ik vind de veerkracht in mijn zachtheid
Aya Dürst Britt:
in mijn zachtheid vind ik veerkracht
mijn zicht niet vertroebeld door wat men mij wil laten zijn
ik geloof niet wat zij zeggen; ik vrees niet wat mij raakt
maar Jij, jij raakt mij, wel..
met de schaduwkanten van je nachtmis
dat oneindige requiem voor een gebroken ziel…
brand mij maar op tot sterrenstof
dat dwarrelt
als wat rest van blaadjes in de lente om ons heen
-stof dat dwarrelt
net als ik
die maar rondwaart en ronddraait en doormaalt
mijn handen maken wat ik zie
zijn getuige(n) van hun tijd
in mijn hoofd is het stil
– niet in de wereld buiten mij
ik sla gade, kijk slechts toe
en jij, toeschouwer, ziet wellicht mijn lijkwade
niet de wormenmonden die door aarde graven
mij onthullen wat de doden verzwijgen
ik hoop dat zij, net als ik, de liefde kenden
Luna:
ik hoop dat zij en jij net als ik, de liefde kenden om de dag te overwinnen en onze tanden erin te zetten
ik hoop dat je verleden in al hun kleine stofdeeltjes en grote gebeurtenissen samen kunnen smelten om het los te laten en te genieten van wat we zijn in het heden
van wat we kunnen zijn als we van onszelf leren houden
omdat het universum in mijn ogen ook een onderdeel is van de jouwe wanneer ik je irissen zie opbloeien en je beseft dat we allemaal onze eigen rol hebben en er zijn omdat we er horen. Omdat we er mogen zijn.
ik hoop dat zij, net als ik, ondanks alles wat hun brak de liefde kenden om met al hun stukgeslagen scherven nog meer te schitteren.
David:
Ik vind de veerkracht in mijn zachtheid
ik hoop dat zij, net als ik, de liefde kenden
terwijl ze muren optrekken
me laten dansen als een beer in kettingen
ik breek hun oude gewoontes
door mezelf te zijn
ik geloof in te kiezen om niet te bijten
mijn gedachten blijven pluizig als een hoogpolig tapijt
ik aai mijn schaduw in het gras
en voel dat ik het ben
ik rol me op
tot mijn eigen reddingsboei
ik vind de veerkracht in mijn zachtheid
Aya:
ik zet mijn tanden in de dag
in mijn zachtheid vind ik veerkracht
want zacht blijf ik, ook al wordt mij de maat genomen,
voert angst langs vreemde wegen
ik beweeg mee op het tij van de tijd
dans tot de maansikkel verdwijnt, het ochtendgloren aankondigt
dat ik mij mag overgeven, dat ik leef
dat ik adem, dat ik daarmee bewijs dat ik besta
mijn waarheid omarm zoals jij mij
laat weten wie ik ben, wat ik doe, voel, vraag, betéken
ik zie nu hoe het allemaal begon, welk woord van waarde
OM…
“In den beginne…”
kijk!
hier ben ik.. met al mijn kennis en kunde
hier ben ik.. met al mijn talenten te over
ik zet mijn tanden in de dag
Gezamenlijke voordracht estafettegedicht ter gelegenheid van de vernissage ‘Nieuwe kansen, nieuwe kunst’ in het Joods Museum te Amsterdam op uitnodiging van stichting Granate, 30 maart 2023.
AYA DÜRST BRITT 