Oudjaar

Wat was dat wat je deed besluiten mij toch mee te laten lopen naar daar waar geen andere ogen zo snel zouden zien dat je mijn heup welbewust omvatte, mij niet losliet maar dichterbij jou bracht, mijn welgemeende omhelzing ten afscheid onvoldoende bleek om welke reden dan ook

Was het omdat we op de drempel stonden van toen en nu, nu en later, met door jouw nabijheid slechts een ademhaling verder ineens flitsen voor mijn ogen, over elkaar heen buitelende beelden van waterdruppelende naakte huid uit een al vervaagde droom vol daadkracht en imprint op ons wezen, het deel van mij dat jij steeds weer deed overvloeien in overgave…

-Wat doe je nou?

De verrassing van jouw lippen waar ik die niet verwachtte kwam warm en fijn en welkom, verstillend vertrouwd

In de diepte roerde zich weer iets dat sluimerde sinds die eerste dag, zo ver voorbij de façade

Vergis je niet!

Alles in mij herinnert zich jou, jouw zorg en bezorgdheid om mij en hoe dat zich ontvouwde in plaats en tijd en ruimte als een stralende ster, licht in het duister, een spoor van hoop in destijds meer dan donkere dagen

De vlam die ons vatte brandde fel voor zolang het mocht duren en sneller dan jij dacht, (on)geacht het feit dat onze onderhuidse verbondenheid kroop waar het niet gaan kon en toch onontkoombaar opdook tot ik me terugtrok, ruimte wilde maken voor degene die je zo wanhopig zocht, een klein jaar later vrijwel vervlochten mee bent

-Is dat echt al meer dan een jaar geleden?

Het is echt meer dan een jaar geleden…

Nee, lief mens, mooie man, ik ben niet eenzaam

Integendeel-

Ik heb me nog nooit zo dankbaar gevoeld voor het magische moment soort van op mezelf te zijn zoals deze dag mocht brengen, waar jij een gekoesterde getuige van was

Waarlijk: nee, ik ben niet eenzaam

Al zegt dat niets over wat en wie ik mis en alles waar ik meen naar te verlangen, voorbij de vestingmuren die ik uit zelfbehoud weer optrek om mijn eigen koninkrijk te beschermen, vrij te heersen over lijf en leden, zieleroerselen en hersenspinsels

Ik voel me eindelijk weer krachtig in mijn eigen armen, op eigen benen, met vlagen inspiratie op komst en het genot van borrelende vreugde, het gevoel weer vrij te zijn om te mogen vieren wat voor mij van waarde is

Wat ben ik blij met de spiegel die jij me wederom voorhield; wat voel ik me rijk door de schat van jouw vertrouwen, dat ik je soms mag zien zoals je bent, dat ik je zo mag kennen..

Ik gun je alle liefde en geluk van de wereld, de overvloedige zegen van je eigen welbewogen leven

Waar jij me vond en vindt ben ik wellicht blind voor normen en waarden; geldt alleen dit eigen-wijze hart, dat zich weer eventjes, oprecht en oordeelloos, opende.