Duizend-en-een vrouwen

De hemel staat in brand en de zon daalt in de verte

Vragen jagen wolken na / nu ik vrees voor wie ik ben

-Verworden tot een vrouw die omhelst met duizend armen

Want wanneer leg ik me neer?

Wie verheugt zich in mijn waken?

.

De eenzaamheid; verslagen, door de weemoed van weleer

Het vuur niet uit te doven / nu mijn slaap is opgelost

Verlangen om te groeien rijpt de diepte van geloof

.

Wie mij liefheeft zal mij dragen, niet als water naar de zee

Maar als stille sterke stralen / vol van zuiver levenslicht

Naar het duister en het donker waar verlangen stilaan gloort

.

Mogen waterlelies bloeien, eeuwig streven naar het Al

Onversaagd in overgave, naar de hemel opgericht.. 

.

Tijd doorvlecht ik met mijn woorden / en blij versterf ik mijn verval: uit dit hart weerklinkt vergeving / nu liefde leidt naar Gods getal

.

Want ik ben geen moegestreden zwaarte; geen verongeluk vermeend

..

.

In mij zijn duizend-en-een vrouwen

Ditmaal teruggebracht tot één

.

.