Het was die rare dag

Het was die rare dag, de
ingehouden adem, opgebouwde spanning,
samengeperste blik, ineengevouwen spijt
Verstild, vermoeid ga ik mij over,
voor even door het hart verleid, verlost van raad en ratio

Jij, de koning te rijk, trof je koningin niet thuis;
slechts de dienares van je dromen –
Zij die ooit gekroond zal worden is
nog gekluisterd aan haar leven, zwaar
aan banden gelegd door de tijd, een schaduw van haar volle glorie

In een parallel universum heb ik je lief,
streel ik je lippen met mijn adem,
schrijf ik verzen in jouw naam
jouw hardheid mijn kracht, zo teder als je bent
onbuigzaam in je streven en toch zo meegaand als een riet

Jij maakt zozeer deel uit van mijn wezen..

Ik ga voort, galoppeer over de vlakten, onherbergzaam;
Ik ben ontheemd, geen ziel op weg – toch alleen
jouw verlangen als een warme mantel, naadloos sluitend, om mij heen
Eeuwig voortgedreven door de nacht, onderweg
naar een bestemming die alleen een hartslag kan vermoeden

En toch; mijn reis is lichter dankzij jou, diep gedragen in de dans der schoonheid
want jouw licht, jouw lust, jouw liefde
leiden mij op mijn weg naar huis terwijl
ik val; ik val en ik brand als een ster aan het firmament –
slechts even ben ik hier

Herinner mij, draag mij met je mee gelijk een vers en
roep mij als de regen je leden striemt,
de wind hard aan je handen trekt, de zon weer door de wolken breekt
en proef mij in het zout op je tong, steeds als je een vrouw drinkt,
zwemt in haar zilveren zee, je onderdompelt  in haar ziel

Ik besta in wie jij liefhebt