Verankerd

Zoveel schoonheid versplinterd in mijn ogen, drukt
zwaar op mijn gehavend hart dat
nog zo verbazingwekkend heel is en
toch vermalen door de tand des tijds

Verloren in verlangen eis jij op wat je lief is,
Geliefde, terwijl je naast je neerlegt
wat voor mij wezenlijk van waarde is
om te kunnen groeien en bloeien

Waar(om) mis jij de boot, hou jij je schijnbaar doof voor
de lofprijzing van openheid die ik voorsta?

Ik gaf mij juist bloot vanwege de vermeende vrijheid
van al doende denken die ik in jou dacht te ontwaren!

Mijn weg meandert, verandert wat grillig; ongrijpbaar wellicht, maar zuiver
en zoet als de taal op jouw tong, losser door de overgave
die tegelijkertijd aan banden wordt gelegd
met ieder blijk van terughoudendheid

Het weerhoudt mij niet alleen verder te gaan

Mooie man, vermomd genie, jouw ontelbare gezichten
lichten op als vuurwerk dat dooft in mijn hoofd,
de ijdele perplexiteit van het niet-vatten van je vage verwijzing
naar de leugens die jij wil torsen en ik afwerp

Draaiend om je as vind jij je weg naar huis; een thuis
dat vraagt om een leven vol liefde en bescherming –
een dierbaar anker voor menig drenkeling op volle zee..
compromitteer dat dan ook niet!

Ik betuig respect aan de grootsheid van het doel, dankbaar
voor de diepte van vertrouwen en de glimlach die jij achterliet
maar oprecht bedankend voor de dans,
wetend wat er komen gaat

Ik heb je lief.